«Արդիական հեռավորություն» շարքը չի հավակնում դառնալ գրականություն։ Այն փորձարկում է տեքստի սահմանների ճկունությունը, որտեղ սահմանափակումն օգտագործվում է որպես ստեղծագործական խթան։

<ակտուալ արվեստ> մշակութային միությունն ու կազմակերպությունը սկսում <վեբհանդես / webxhibition> ցուցհանդեսային արշավը...

հարցազրույց դերասան, ռեժիսոր, «Ագուլիս» տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Երվանդ Մանարյանի հետ

Պատառիկների լաբորատոր քննությունը կարող է հստակություն մտցնել թե՛ մասնագետների, եւ թե՛ պատառիկների ներկա եւ ապագա սեփականատերերի համար, ովքեր պետք է որ առանձնապես շահագրգռված լինեն նկարազարդ այս թերթերի ծագումը պարզելու հարցում։

Այնքան սուր է կյանքն ապրելու անկարողության զգացումը և այնքան մեծ՝ կյանքից հաճույք ստանալու ցանկությունը, որ սեփական կյանքն ու աշխարհն ըմբռնվում են բացառապես այդ ցավի ու ցանկության անկյան տակ։ Աշխարհում ամեն ինչ դրվում է հաճելի կյանք ունենալու ցանկության հետ ուղիղ կապի մեջ։

Եթե «սարի պես կանգնածը» կամ «սար շուռ տվողը» մարդկային ուժի գերագույն իդեալներ են, ապա «սարից եկածն» ու «սարերն ընկածը»՝ մարդկայինից զուրկ, վայրի անտերնչության տիպարներ: Մարդկային վեհությունն ու անմարդկային ամայությունը գերադրականորեն միաբերված են սարի մեջ: Եվ երբ Հայաստանն ըմբռնվում է որպես «աշխարհ», այն նախևառաջ ըմբռնվում է որպես «լեռնաշխարհ»:

Շնորհակալ եմ Մարինեին, որ առիթ տվեց այս պարզաբանումների և հատկապես այն վերաբերմունքի համար, որով նա շարադրել է իր խոհերը: Մեզանում հազվագյուտ բան է, երբ մարդիկ հրապարակավ անդրադառնում, առավել ևս հակազդում են ուրիշի գործին՝ վերջինս անկեղծորեն արժևորելով:

Հեղափոխական գործընթացներն առկախել էին կյանքի տերը լինելու «մեծերի» մենաշնորհը, եւ պատանեկան ավյունը՝ խաղի ու ցուցասիրության, հանդգնության ու ճարպկության գործողություններով բռնել էր Երեւանի փողոցները՝ ցնցելով հաստատված կարգը:

2020 թվականի հոկտեմբերի 31-ին Լոս Անջելեսի Կալիֆորնիայի համալսարանի «Խոստումը» հայկական ինստիտուտը «Լեռնային Ղարաբաղ/Արցախ եւ հակամարտության, բռնության եւ հիշողության կրկնագրերը» վերտառությամբ մեկօրյա գիտաժողով էր կազմակերպել, որի մասնակիցներից էր ամերիկացի հայտնի փիլիսոփա, աստվածաբան, հրապարակախոս եւ հասարակական իրավունքների պաշտպան Քորնել Ուեսթը։ Ստորեւ ներկայացված է նրա բացման ելույթը՝ «Համերաշխության խոսքեր»։ Թարգմանությունը` Մարգո Գեւորգյանի։

Վեպը բացահայտում է մարդկային փոխօգ­նության ու դրան հակառակ գործողի բարդ մի տնտեսություն: Խոսքը մասնավորաբար աշխատանքի կազմակերպման ու մարմ­նի գործարկ­ման հնարներին է վերաբերում: Խնայելն ու դրանով առավելագույնը ձեռք բերելն աքսորի տնտեսության գլխավոր օրենքն է, որը գործում է ինչպես անհատական, այնպես էլ խմբային գործունեության մակար­դակներում:

Կոստանդյանի բանաստեղծական պատկերների արեւելյան պերճանքի խորքում արեւմտյան կրթությամբ երիտասարդ Պըլտյանը կարդում է ժամանակագրորեն իր նախորդի, բայց գաղթական ճակատագրով իր հարազատի ապրելու օրենքը, որը է` գրելով ապրելու օրենքը:

Տղայ մը ուրեմն կը փորձէ սրբագրել հայրական կերպարին հասած վէրքը, վրէպը։ Կը փորձէ լուսանկարի վրայ «ռըթուշ» կատարել կամ լուսանկարը ընդօրինակել, աչքը «նորոգել»ով։

Շատերն ասում են «հետհեղափոխական», որը նշանակոuմ է, որ հեղափոխությունն ավարտվել է, անցել մյուս փուլ: Այն ինչ այն չի ավարտվել եւ այս կոմիկսը հեղափոխական շրջանի գործ է: There is a notion in the press of Post-Revolution period, which means that revolution is over and it is transited into the next phase. This is not a case now, and this Jumbo comics is a work of the Revolutionary period.

"Տեքստիլն այլեւս կառույց չէ, տարածք է, ամայություն, որտեղ քամու հետ խաղում է ժամանակն ու թողնում հետքեր՝ երեւի մարդու մասին։" Մուլտիմեդիա պատմություն Լենինականի տեքստիլ կոմբինատի մասին